Charlotte is zes maanden oud, tijd voor een update

Alle clichés zijn waar, wat vliegt de tijd! Charlotte is al bijna zes maanden oud en wat hebben we al veel meegemaakt zo met z’n drietjes het afgelopen half jaar.

Van de heftige bevalling, de helse kraamweek en de perikelen van de eerste weken. We hebben het allemaal doorstaan en er veel van geleerd.

“De belangrijkste les is toch wel luisteren naar ons eigen gevoel”

Als mensen vragen, wat is er nu anders dan in het begin. Dan is onze belangrijkste les is toch wel luisteren naar ons eigen gevoel. Daarbij ook het negeren wat alle mensen tegen je zeggen; iedereen weet het beter, heeft het meegemaakt of kent wel iemand. Maar weet je, elk kind is anders en dus bedank ik vriendelijk voor het advies en filter ik wat ik wel en niet aanneem.

De dagen vliegen voorbij, want je wordt toch wel een beetje geleefd. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds -en helaas soms ook ’s nachts- staan we voor ons kleintje klaar en dat kan best vermoeiend zijn. Soms bedenk ik me dat ik te weinig geniet van Charlotte, dat ik teveel bezig ben met het volgende moment. Na het voeden meteen alles afwassen en klaar zetten voor de volgende voeding. Zo ook bij de slaapjes. Een valkuil, zo na mijn burn out waar ik voor moet waken. Het voordeel is dat ik inmiddels weet hoe ik er mee om moet gaan, maar dat maakt het niet makkelijker. Me niet schuldig voelen dat het niet altijd goed gaat is wat me tot nu toe goed lukt en daar ben ik best trots op!

lees ook: onze bevalling, mijn verhaal

bewust genieten en oké zijn met ongeduldigheid

Ik kies bewust momenten uit waarop ik volledige aandacht voor Charlotte heb. ’s Morgens haar wassen bijvoorbeeld of lekker in bad, dan kletsen we samen en hebben we lol. Of ’s avonds bij de laatste fles, nog even de dag doornemen en zachtjes kletsen en naar bed brengen. Er zijn namelijk ook genoeg momenten waarop ik geen geduld of volledige aandacht heb. Bijvoorbeeld vlak voor vertrek naar werk ’s morgens, of wanneer we een afspraak hebben en ze nog snel verschoond moet worden. En dat is ook oké.

het ‘nieuwe’ leven

Toen Charlotte zo’n vier maanden oud was, besloot ik toch op zoek te gaan naar een kinderdagverblijf. Eén dagje in de week, zodat ik wat voor mezelf kan doen en zij met andere kindjes om leert gaan en zich ontwikkelt in een andere omgeving. Tijdens onze wandelingen liep ik regelmatig langs een KDV die heel leuk leek en zo begon ik aan het idee te wennen.

Uit het niets kwam een app van een oud collega; of ik part time wilde werken op korte termijn als vervanging van zwangerschapsverlof. Alles ging in een stroomversnelling. Binnen een week had ik een baan, werd Charlotte ingeschreven bij het kinderdagverblijf en hielpen opa’s en oma’s mee op de overige dagen. Wat een avontuur! Spannend, mijn eerste baan sinds mijn burn out, maar ook Charlotte hele dagen moeten missen. Ik denk -omdat het zo natuurlijk verlopen is- dat het daarom ook goed voelde. Het lijkt wel alsof het zo heeft moeten zijn. De tijdelijke baan begon in mei en het is verlengd dus ik zit er nog!

lees ook: Charlotte is twee maanden oud, tijd voor een update

6 maanden, van baby tot mini meisje

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik zeg “toen je nog baby was, toen..” Te idioot voor woorden natuurlijk, maar ze is in verhouding al zo gegroeid. Niet alleen in grootte maar ook in wat ze allemaal al kan. Geen idee van wie ze dat atletische heeft, maar ze draaide zich al heel vroeg om en inmiddels slaapt ze het liefst op d’r zij. Soms ook op haar buikje maar dat vind ik nog een beetje spannend. Ik weet het, loslaten hoort erbij, maar sommige dingen doe ik gewoon wat langer over.

Al een paar weken lijkt het alsof ze kruipt, althans tot vorige week. Toen was het heel zeker! Inmiddels is het overduidelijk, als ze maar even de kans heeft gaat ze er vandoor! Ik was al aardig verrast hierdoor, maar een paar dagen geleden legde ik haar in de box om te spelen en ging ik even de was ophangen boven. Ik kom naar beneden en opeens zit ze daar. Uit zichzelf, rechtop. Hou op, stop de tijd!

groeit als kool! #nevernoteating

Zo droeg ze zo ontzettend lang maatje 50, maar maatje 56 was ze zo uitgegroeid. Inmiddels worden maat 62 en zelfs 68 ook al krap en gaan we richting maat 74. Onlangs ruimde ik haar te kleine kleertjes op en kon bijna niet geloven dat die ‘veel te grote kleren’ haar nu gewoon passen. Het liefst zou ik haar voor altijd klein houden, maar eerlijk, nu ze steeds iets minder fragiel is en alsmaar sterker wordt vind ik het leuker worden.

“dus spuit elf hier kwam erachter dat ze met vier maanden al met hapjes mocht beginnen”

Toen ze nog geen drie maanden was, keek ze het eten al uit onze mond. Ik lees natuurlijk geen enkel boek over opvoeden en baby’s dus spuit elf hier kwam erachter dat ze met vier maanden al met hapjes mocht beginnen. Dat deden we en ze smult ervan! Wel jammer dat ze inmiddels heeft uitgevonden dat ze ook kan spetteren met haar mond. Niet. Grappig! Zo keuvelen we lekker aan, ontdekken we steeds weer nieuwe smaken. En zodra we doorhebben hoe het werkt, verandert haar ritme weer. Het houdt ons lekker bezig!

ons gezin is een team

Op mijn instagram account deel ik alles over ons leven als gezin. In mijn stories vertel ik soms dagelijks over onze perikelen met Charlotte. De leuke dingen als haar eerste hapje, onze vakantie en de fijne momenten samen. Maar ook deel ik de zware momenten waarop we even niet meer weten wat we kunnen doen. Wanneer ze midden in de nacht huilend wakker wordt, doorlekkende luiers heeft of gewoon even heel zielig of ziekjes is. Het hoort er allemaal bij! Toch betekent dat niet dat het soms heel zwaar kan zijn.

“op die momenten, waarop het even allemaal tegenzit, dan pas weet je wat je aan elkaar hebt”

Op die momenten, waarop het even allemaal tegenzit, dan pas weet je wat je aan elkaar hebt. De afgelopen maanden zijn Dennis en ik een echt team gebleken. We vangen elkaar op, we helpen elkaar wanneer het nodig is en vooral; we staan altijd samen voor Charlotte klaar. Iets waar ik heel trots op ben! Dat betekent niet dat we niet kibbelen, dat we niet doodmoe ruziën midden in de nacht wanneer Charlotte over d’r pyjama heen geplast heeft omdat we te moe waren om op te letten. Ook die momenten horen erbij.

volg je me al op instagram?